این بو تنها زمانی قابل شناسایی بوده که فضانوردان درون محیط فضایی قرار می‌گرفتند چرا که درون لباس فضایی از یک بوی پلاستیک برخوردار است. اما در زمان ورود به ایستگاه فضایی بین‌المللی و برداشتن کلاهها، آنها یک بوی متمایز قوی از مرز نهایی را استنشاق می‌کردند که از لباس، کلاه، دستکش و ابزار آنها استشمام می‌شد.

ذرات مهاجر از خلأ نزدیک که احتمالا اتم اکسیژن هستند، از عطر تند استیک خشکیده، فلز داغ و گازهای جوشکاری برخوردارند.

استیون پیرس، شیمیدان ناسا که برای بازسازی بوی فضا در زمین برای اهداف تمرینی فضانوردان استخدام شده، اظهار کرد که جنبه فلزی این بو احتمالا از ارتعاشات پرانرژی یونها ننشان گرفته است..

کوین فورد، فضانورد ناسا در سال 2009 از مدار گفت: این بو مانند چیزی است که تاکنون استنشاق نکرده‌ام اما هیچگاه از یاد نخواهم برد.

اما فضانوردان لزوما از این بو ناراحت نمی‌شوند. دون پتیت، فضانورد ناسا پس از ماموریتی در سال 2003، آنرا به این شکل توصیف کرد: توصیف این بو سخت است. مطمئنا معادل بویایی برای توصیف احساسات ذائقه در مواجهه با غذاهای جدید مانند «مزه شبیه به مرغ» نیست. بهترین توصیف برای این بو که من دریافت کرده‌ام، بوی فلز است، یک حس دلپذیر شیرین فلزی. این بو من را یاد تابستانهای دانشجویی می‌اندازد که ساعات بسیاری را با یک مشعل کمان جوشکاری برای تعیمر تجهیزات سنگین می‌گذراندم. این بو مرا یاد گازهای جوشکاری می‌اندازد. این بوی فضا است.

بوی درون ایستگاه فضایی بین‌المللی بیشتر شبیه به زمین است. پتیت که اخیرا از دومین ماموریت شش ماهه خود در ایستگاه بازگشته، در گفت‌وگو با اسپیس اظهار کرد: ایستگاه فضایی از بویی میان یک دستگاه-فروشگاه-موتور-اتاق-آزمایشگاه برخوردار است و در زمانی که برای شام غذا درست کرده و یک کیسه خورشت را باز می‌کنید، می‌توان تا حدی بوی یک رست بیف را احساس کرد.